در حین ذکر انسان باید احساس سبکی کند

تهیه کننده: بیتا سمیعی
در حین ذکر انسان باید آنقدر احساس سبکی کند .

که در اواسط ذکر، فکر نکند ؛ دست و پا دارد .

در حین ذکر، اول دست‌ها و پاها محو می شوند،

و در آخر کل بدن، محو خواهد شد .

در این حالت انسان کاملاً بیدار، و هوشیار است .

او نخوابیده، اما این احساس سبکی در او ایجاد شده .

سهروردی در این رابطه می گوید :

شیخ گفت: «جان قصدِ بالا می‌کند

هم‌چون مُرغی که خواهد

خود را از قفس به‌در اندازد. قفسِ تن مانع آید.

مُرغِ جان قُوّت کند

و قفسِ تن را از جای برانگیزانَد. اگر مُرغ را قُوّت عظیم بُوَد،

پس قفس بشکند

و برود و اگر آن قُوّت ندارد، سرگردان شود

و قفس را با خود می‌گردانَد.

در انجام ذکر سبکی جسم باید احساس شود .

و ببیند، اجزاء بدن نیستند .

اگر این اتفاق برایمان نمی افتد، سعی کنیم، آن را در خودمان ایجاد کنیم .

که به ما کمک خواهد کرد .

انسان وقتی به سمت آسمان دوم طی می کند،

یعنی، قدم از آسمان اول بیرون بگذارد،

و در شُرف آسمان اول و دوم باشد .

نه آسمان دوم،

شوقی را تجربه می کند، که همراه آن اشک شوق است .توجه داشته باشید، این اشک را هر چه می آید رهایش کنید، دنبالش نکنید .

همانطور که خواب معنا دارد،

این اشک‌ها معنای دیگر دارند

که آن اشک وصل است .

ان شاالله بتوانیم در این حالت بمانیم