«اهمیت ذکر در قرآن»
ذکر تمام گرفتاری¬ها را حل می¬کند. امکان ندارد کسی گرفتاری یا درد و غمی داشته باشد و با ذکر برطرف نشود. این وعده قرآن است. سوره انبیاء آیه 76 می¬فرماید:
«و نوحأ اذ نادی قبل فاستجبناله و نجیناه و اهله من¬الکرب العظیم.» یعنی ما نوح و خانواده¬اش را پس از آنکه ما را ندا کرده و ذکری گفته بود اجابت کردیم و از کرب و غمی بزرگ نجات دادیم. در آیه 83 انبیاء می¬فرماید: «و ایوب اذ نادی ربه انی مسنی الضر و انت ارحم الراحمین»، ایوب زمانی که ندا کرد، مرا گرفتاری فراگرفته و تو ارحم الراحمین هستی، پرودگار با این ذکر نجاتش داد. و در آیه 87و 88 انبیاء می¬فرماید: «هنگامی که یونس در تاریکی و ظلمات گرفتار شده بود، وفتی ندا کرد لااله الا انت سبحانک انی کنت من الظالمین»، اجابتش کردیم و نجاتش دادیم. و در سوره انبیاء آیه 89 ذکریا که صاحب فرزند نمی¬شد وقتی پرودگارش را ندا کرد، پرودگار فرزندی به او عطا کرد. در سوره حج آیه 34و 35: «و بشر المخبطین الذین اذا ذکر الله و جلت قلو بهم»، به کسانی که به ذکر سر فرود آورده¬اند و هنگامی که نام¬خدا برده شود قلبشان به وجد می¬آید، بشارت بده و در سوره نور آیه 37 می¬فرماید: «مردانی که هیچ تجارت و دادوستدی آنها را از یاد و ذکر خدا باز نمی¬دارد». و در سوره عنکبوت آیه 45 می¬فرماید: «... و لذکرالله اکبر و الله یعلم ما تصنعون... » ذکر الله بزرگ¬تر و والاتر از هر چیزی است. خلاصه اینکه بیش از هفتاد بار در قرآن در مورد ذکر و زمان آن تأکید شده «.... سبح بحمد ربک قبل طلوع شمس و قبل غروبها... » آیه 130 طه و همچنین 39 ق و سوره نور آیه 36 و اعراف آیه 205 و ...... که متاسفانه کسی آنرا نمی¬شناسد و به آن عمل نمی¬شود، در حالی که در سایر ادیان الهی در مورد آن تاکید شده و به آن عمل می¬کنند و البته راز ذکر در تداوم آن و 2 بار گفتنش در روز است و اینکه حلقه¬های ذکر امروز به ذکر فردا بچسبد و انشاءالله هرگز انفصالی در آن ایجاد نشود.