هر وقت با مداومت در ذکر، توان زمانی شما بالا رود و تعداد اذکار شما مثلا به 200 برسد آنوقت خواهید دید که 200 ذکر را که نمی شود حفظ کرد. در حال عادی نمی توانید آن 200 ذکر را بگویید. ولی در عالم مستی و خلسه تمام ذکرها بر شما جاری می شود. در واقع ذاکر و مذکور و ذکر یکی می شود. آنجا می بینید که ما نیستیم که ذکر می گوییم. برای ما ذکر می گویند! ذاکر یکی است و مذکور یکی است و ذکر هم یکی است. یعنی ذکر و ذاکر و مذکور می شود یکی! آنوقت شما نیستید که ذکر می گویید. اگر راست می گویید بیایید آن 200 ذکر را در هوشیاری بگویید! در غیر هوشیاری می شود گفت البته به همان ترتیبی که هست.